Grenzen aangeven,...
Ze kwam in een traject bij mij omdat ze moeite had met het aangeven van haar grenzen.
Omdat ik weet dat mijn paarden heel goed zijn als jij niet zo goed jouw grenzen kan aangeven was paardencoaching de sessie die ze ging volgen.
Na de uitleg die ik altijd geef voordat we naar de paarden gaan, mocht ze bij de paarden in de ruimte stappen.
Ze gaf aan het wel iets spannend te vinden, maar dat ze het wel durfde...
Ze stapte de ruimte in en gelijk op dat moment kwamen mijn beide paarden aanlopen.
Ze stonden daarvoor op een afstandje naar ons te kijken.
Ze gingen compleet in haar ruimte staan, zij stond oog in oog met mijn grootste merrie en de kleine merrie drukte haar in haar buik.
Ze kon geen kant op, ze stond met haar rug tegen de stal aan.
Duidelijker konden mijn paarden het haar niet maken...
Ze keek mij hulpeloos aan en vroeg wat ze moest doen?
Ik vroeg aan haar, wat zou jij doen?
Ze wist het niet, ze deed ook geen poging om de paarden weg te sturen.
Ik zag dat er allerlei emoties door haar heen gingen en liet dit gebeuren.
Op het moment dat haar tranen gingen stromen, namen mijn paarden gepaste afstand.
Tijdens het verdere verloop van deze sessie leerde ze door oefeningen en na een aantal sessies innerlijk kind werk, weer te gaan staan en haar ruimte in te nemen.
Ze kwam als een onzeker meisje en ging weg als krachtige vrouw.
Moe, moe,....
Ze kwam bij mij, want ze wilde zo graag eens ervaren wat de paarden haar voor spiegel voor zouden houden.
Op de bewuste dag was het stralend weer. De zon stond hoog aan de hemel en er woei een lekker briesje.
Het ideale coachweer.
Tijdens de ontvangst, met een lekkere kop thee, vertelde ze mij dat ze zich de laatste tijd zo moe voelde en dat alles haar te veel was.
Haar kinderen, haar man, en haar werk, iedereen wilde wat van haar.
Ze kwam niet meer aan zichzelf toe.
Ze had over paardencoaching gelezen en was nieuwsgierig geworden wat de paarden haar zouden laten zien.
In de bak bij de paarden, kreeg ze van mij de opdracht mee, om contact te maken met het paard en het vervolgens aan het halster mee te nemen en een plek zoeken in de bak, waar het voor haar goed voelde.
En om daar dan een tijdje te staan.
Mary-Kate, mijn Tinkermerrie, liet zich het halster omdoen en samen liepen ze naar de plek die ze uitgekozen had om te gaan staan.
Na daar zo een tijdje te hebben gestaan, in een soort van serene rust, zelfs de vogels waren stil...
Vroeg ik haar wat ze nodig had om dagelijks meer rust in te bouwen voor zichzelf.
Daarop gebeurde er van alles van binnen bij haar gezien haar houding, trillende kin en schokkende schouders...
Mary-Kate positioneerde zich tussen mij en haar in en bleef staan in liefdevolle aanwezigheid.
In het nagesprek wat we samen hadden kreeg ze oefeningen mee om thuis mee aan de slag te gaan.
In de vervolgsessies hebben we dat verder uitgewerkt.
Ze voelt zich nu een stuk sterker in haar schoenen staan om naar haar omgeving haar grenzen te kunnen aan geven.
Dit heeft haar rust gegeven.